Ik zit al een kwartier naar het scherm te kijken, maar ik weet nog steeds hoe ik het avontuur van gister in woorden kan vangen. Want een avontuur dat was het. Gister kwam alles van de afgelopen weken samen.
Toen ik vorig jaar mei te horen kreeg dat ik weer mocht beginnen met hardlopen, hoopte ik ooit weer een 5 of 10km wedstrijd te kunnen lopen. Van een marathon droomde ik wel, maar dat dit realiteit zou worden had ik toen echt niet verwacht. En zelfs in december toen ik begon met mijn opbouwen naar mijn marathonschema leek het er op dat een marathon niet binnen de mogelijkheden lag.
Wat ik van de afgelopen periode heb geleerd is dat het enorm belangrijk is om naar mijn lijf te luisteren. Om op mijn gevoel te vertrouwen en mijn hart te volgen. Om af en toe gas terug te nemen, maar ook diep te durven gaan in de wedstrijden.
Gisterochtend stond ik al vroeg op, zodat ik goed kon ontbijten. Ik voelde me redelijk kalm, natuurlijk was er wel wedstrijdspanning, maar ik had er vooral heel veel zin in. Om 8:30u namen we de tram naar het station. Na nog een kop thee en het wegbrengen van mijn tas, was het tijd om naar het startvak te gaan. Toen werd ik wel even zenuwachtig: zou ik het echt wel kunnen, zou ik een PR kunnen lopen, had ik genoeg getraind? Al die vragen spookten door mijn hoofd. Op het moment dat Lee Towers begon te zingen viel alle spanning van me af en kwamen de tranen. Het besef dat het echt ging gebeuren drong ineens tot me door.
Om 10:00u klonk het startschot en mocht ik los. Ik had snel mijn pace te pakken en voelde me goed. Wel had ik het direct erg warm. Ik merkte dat mijn lijf hier nog niet aangewend was en al snel had ik dorst. Ik besloot bij iedere drankpost even te wandelen, zodat ik 2 bekers kon op drinken. Dit kostte me wel wat meer tijd, maar ik had het echt nodig.
Bij het 25km had ik het heel zwaar en zag ik mijn pace oplopen. Aan alle kanten zag ik mensen uitstappen en wandelen. Dit maakte het mentaal pittig, maar ik sprak met mezelf af dat ik alleen bij de drankposten mocht wandelen. Ik richtte me steeds op de eerst volgende drankpost, waardoor ik de race als het ware in stukjes knipte.
Gelukkig stond mijn lief bij het 35km punt. Zo fijn dat zij er was om mij te steunen. Dat gaf mij echt een boost om door te gaan. Ook de Running Junkies en de Halfcrazyrunners stonden als een malle te cheeren. Zij maakten er echt een feestje van!
Bij het 40km punt realiseerde ik me dat als ik de laatste kilometers zou gaan knallen een PR er nog in zat. Ik zet het gas er op en liep de laatste kilometers in 4'34 de km. Toen ik de Coolsingel op rende kwamen alle emoties er uit. Te gelijker tijd huilend en lachend kwam ik in 3:38:16 over de finish.
Vandaag heb ik de hele dag op een wolkje gezeten. Ik ben zo trots op wat ik heb gedaan. En ik ben zo dankbaar voor alle steun, lieve berichtjes, support en vertrouwen. Wat was het prachtig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten